από τα οποία και επέλεξε η "δική μας" Ελένη Ράντου για να μεταφράσει, να διασκευάσει, να εμπλουτίσει και να οριστικοποιήσει αυτή τη θεατρική απόπειρα με τον έξυπνο τίτλο Βότκα Μολότοφ, που ανέβηκε για πρώτη φορά στην Αθήνα του 1994-95 στο θέατρο Ιλίσια και εκτόξευσε τη φήμη του με τη δική της σφραγίδα στο εγχώριο θέατρο.
Ο σκηνοθέτης της σημερινής παράστασης, Νικορέστης Χανιωτάκης, φέρνει επί σκηνής την τελική εκδοχή της Ράντου χωρίς να παραβλέπει την αδιαπραγμάτευτα σημαντική συμβολή των Τσέχωφ και Σάιμον, εξάπτοντας τη θεατρική περιέργεια για μια "διεθνής" κωμωδία, γραμμένη ουσιαστικά από τρεις συγγραφείς διαφορετικών εθνικών καταβολών και πνευματικοτήτων που, όμως, συνομιλούν με την νοοτροπία των χαρακτήρων και φωτίζουν το ανθρώπινο μεγαλείο. Γεγονός πρωτότυπο, ασυνήθιστο και ιδιαίτερα ελκυστικό.
Η Βότκα μολότοφ επεκτείνει και επιταχύνει κι άλλο την κοκτέιλ υπόστασή της, καθώς δεν πρόκειται αυτούσιο έργο, αλλά για μια συρραφή από αυτοτελή νούμερα-σκετς που μέσα από τη νύξη απόλυτα σύγχρονων θεμάτων, όπως ο πειρασμός της καταξίωσης από έναν μαθητευόμενο, η διαπαιδαγώγηση των παιδιών, το γονεϊκό παράδειγμα, η διαχείριση της εφηβείας, οι εξαρτήσεις, ο μεγαλοϊδεατισμός, ο μικροαστισμός, η σχέση με το χρήμα, με τον χρόνο και κατ' επέκταση η σχέση του ίδιου του θεάτρου με τη ζωή και το αντίστροφο. Ο Χανιωτάκης δημιουργεί μια παράσταση ανοιχτή, γενικής δοκιμής, όπου η κωμωδία δεν είναι το κίνητρο, αλλά το πρόσχημα για να σερβιρίσει το ποτό της υπαρξιακής αγωνίας και της ανθρώπινης οντότητας.
Στο τωρινό της ανέβασμα με προεξάρχοντα τον έμπειρο θεατρικά και στιβαρό ερμηνευτικά Τάσο Χαλκιά στον ρόλο του αφηγητή που αποδεικνύεται ιδανική επιλογή για να ζωντανέψει τη φιγούρα του Τσέχωφ, ξεχωρίζουν οι Βίβιαν Κοντομάρη, Παναγιώτα Βιτετζάκη, Ιωάννης Απέργης, Γιούλη Τσαγκαράκη ενώ τίμια ακολουθούν οι Χάρης Χιώτης και Πάνος Σταθακόπουλος.
(Η κ. Γερονικολού , δεν συμμετείχε στην παράσταση που παρακολουθήσαμε και αντικαταστάθηκε εσωτερικά από τον θίασο).
Συμπερασματικά, η Βότκα Μολότοφ είναι μια παράσταση που δεν υπόσχεται πολλά, δεν κάνει την μεγάλη έκπληξη, αποτελεί όμως σίγουρα κάτι το διαφορετικό, στην θεατρική μονοτονία και ξεχωρίζει κυρίως γιατί διαθέτει εκρηκτικά νιάτα που διατηρούν το «φοιτητικό μεράκι» για παίξιμο. Πολύ περισσότερο τώρα, που μας κυριεύει η αίσθηση ότι κάτι λείπει από το θέατρο, η αγάπη για την υπηρέτησή του οφείλει να είναι αισθητή, χωρίς να καμώνεται ή να πλασάρεται απλώς για τα μάτια του θεατή.
ΜΑΡΙΟΣ ΛΕΒΕΝΤΗΣ
Θεατρολόγος, Κριτικός του θεάτρου,
Μέλος του Πανελλήνιου Επιστημονικού Συλλόγου Θεατρολόγων (Π.Ε.ΣΥ.Θ.)
Θεατρικός συγγραφέας, Ποιητής & Δοκιμιογράφος
Ο σκηνοθέτης της σημερινής παράστασης, Νικορέστης Χανιωτάκης, φέρνει επί σκηνής την τελική εκδοχή της Ράντου χωρίς να παραβλέπει την αδιαπραγμάτευτα σημαντική συμβολή των Τσέχωφ και Σάιμον, εξάπτοντας τη θεατρική περιέργεια για μια "διεθνής" κωμωδία, γραμμένη ουσιαστικά από τρεις συγγραφείς διαφορετικών εθνικών καταβολών και πνευματικοτήτων που, όμως, συνομιλούν με την νοοτροπία των χαρακτήρων και φωτίζουν το ανθρώπινο μεγαλείο. Γεγονός πρωτότυπο, ασυνήθιστο και ιδιαίτερα ελκυστικό.
Η Βότκα μολότοφ επεκτείνει και επιταχύνει κι άλλο την κοκτέιλ υπόστασή της, καθώς δεν πρόκειται αυτούσιο έργο, αλλά για μια συρραφή από αυτοτελή νούμερα-σκετς που μέσα από τη νύξη απόλυτα σύγχρονων θεμάτων, όπως ο πειρασμός της καταξίωσης από έναν μαθητευόμενο, η διαπαιδαγώγηση των παιδιών, το γονεϊκό παράδειγμα, η διαχείριση της εφηβείας, οι εξαρτήσεις, ο μεγαλοϊδεατισμός, ο μικροαστισμός, η σχέση με το χρήμα, με τον χρόνο και κατ' επέκταση η σχέση του ίδιου του θεάτρου με τη ζωή και το αντίστροφο. Ο Χανιωτάκης δημιουργεί μια παράσταση ανοιχτή, γενικής δοκιμής, όπου η κωμωδία δεν είναι το κίνητρο, αλλά το πρόσχημα για να σερβιρίσει το ποτό της υπαρξιακής αγωνίας και της ανθρώπινης οντότητας.
Στο τωρινό της ανέβασμα με προεξάρχοντα τον έμπειρο θεατρικά και στιβαρό ερμηνευτικά Τάσο Χαλκιά στον ρόλο του αφηγητή που αποδεικνύεται ιδανική επιλογή για να ζωντανέψει τη φιγούρα του Τσέχωφ, ξεχωρίζουν οι Βίβιαν Κοντομάρη, Παναγιώτα Βιτετζάκη, Ιωάννης Απέργης, Γιούλη Τσαγκαράκη ενώ τίμια ακολουθούν οι Χάρης Χιώτης και Πάνος Σταθακόπουλος.
(Η κ. Γερονικολού , δεν συμμετείχε στην παράσταση που παρακολουθήσαμε και αντικαταστάθηκε εσωτερικά από τον θίασο).
Συμπερασματικά, η Βότκα Μολότοφ είναι μια παράσταση που δεν υπόσχεται πολλά, δεν κάνει την μεγάλη έκπληξη, αποτελεί όμως σίγουρα κάτι το διαφορετικό, στην θεατρική μονοτονία και ξεχωρίζει κυρίως γιατί διαθέτει εκρηκτικά νιάτα που διατηρούν το «φοιτητικό μεράκι» για παίξιμο. Πολύ περισσότερο τώρα, που μας κυριεύει η αίσθηση ότι κάτι λείπει από το θέατρο, η αγάπη για την υπηρέτησή του οφείλει να είναι αισθητή, χωρίς να καμώνεται ή να πλασάρεται απλώς για τα μάτια του θεατή.
Θεατρολόγος, Κριτικός του θεάτρου,
Μέλος του Πανελλήνιου Επιστημονικού Συλλόγου Θεατρολόγων (Π.Ε.ΣΥ.Θ.)
Θεατρικός συγγραφέας, Ποιητής & Δοκιμιογράφος