Ο Τάσος Ιορδανίδης, στην πρώτη συγγραφική του απόπειρα, έγραψε το 2021 ένα νεοελληνικό σύγχρονο έργο για δύο, ορμώμενος από το τραγούδι των Beatles, I want to hold your hand, επιχειρώντας να μιλήσει για το πλέον διχοτομημένο μαζί που δοκιμάζεται και αποπειράται να ενώσει τα κομμάτια του. Δύο άνθρωποι υπό διαμόρφωση, ώριμα κι συνειδητοποιημένα έρμαια μιας πατέντας, κάνουν ανατομία στις διαπροσωπικές τους σχέσεις, βγάζουν το σώμα του έγγαμου και οικογενειακού βίου προς επεξεργασία, αναλύουν τις τριβές, τις προστριβές και ψάχνουν τη δική τους καινοτομία για την αντοχή στην υπόσχεση, την επικράτηση της σπίθας του έρωτα, αλλά και την πραγματική ουσία ενός ζευγαριού: τη συντροφικότητα.
Καθαρή η πρόθεση ενός γνώριμου θέματος, αλλά πάντα σύγχρονου. Έτσι κι αλλιώς οι ανθρώπινες σχέσεις δεν ήταν, ούτε θα γίνουν ποτέ τετριμμένες. Ο Ιορδανίδης κάνει μεγάλη εντύπωση για την σκοπιά που φυλάει στο έργο του ακριβώς επειδή, εδώ, δεν είναι μόνο υποκριτικό όργανο, αλλά και δημιουργικό πνεύμα. Βλέπει το έργο και από τις δύο πλευρές, εξερευνώντας άριστα την γυναικεία ψυχολογία, την ανδρική ευθιξία, αλλά και όλη την επώδυνη διαδρομή ως την κοινή ανάσα των δύο φύλων, μέσα απ’ την προσωπική τους σκληρότητα κι ευαισθησία το καθένα. Ο ηθοποιός και συγγραφέας του βραβευμένου έργου (πρώτο θεατρικό βραβείο νεοελληνικού έργου στα θεατρικά βραβεία κοινού all4fun) έχει φτιάξει το σκεύασμα από τα βιώματα, τα λάθη, τα πάθη, τα δίκαια και τ' άδικα και παρουσιάζει ένα έργο με ψαχνό που τσακίζει κόκκαλα! Ένα έργο με μια αξιοθαύμαστη ποιητική ωμότητα που το κάνει ιδιαίτερο και πολύ οικείο.
Ο Τάσος Ιορδανίδης δεν σε συγκινεί απλώς με την ερμηνεία του ρόλου του, σε σφάζει με θεατρικό σπαθί! Αυτό με το οποίο κερδίζει επάξια όλα αυτά τα χρόνια το στοίχημα που λέγεται «σανίδι». Αυτός ο άνθρωπος είναι γεννημένος για το θέατρο! Δεν του φτάνει η σκηνή, περισσεύει πάντα προς τα πάνω, πάντα ανοδικά και κυρίως ταπεινά! Η πάντα άμεσα κερδισμένη στην περίπτωσή του είναι η ίδια η υποκριτική τέχνη που με δέος κι έμπνευση εκπροσωπεί. Εδώ, παίζει το έργο σαν γονιός. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Από κάθε άποψη. Και δεν υπάρχει κάτι πιο αληθινό και πιο συγκινητικό πέρα ή πάνω απ' αυτό. Όλα όσα είναι εντός του, από τα συναισθήματα, τα παθήματα, μέχρι τις ελπίδες ή τις ματαιώσεις, ξεφυτρώνουν από μέσα του σαν ανυπεράσπιστα παιδιά που κάνει τα πάντα για να τα υπερασπιστεί. Όχι μόνο «με νύχια και με δόντια», αλλά με όλο του το σώμα. Γιατί αυτός ο σημαντικός ηθοποιός δεν βάζει, μόνο πλάτη, δεν καταθέτει μόνο ψυχή, αλλά παραδίδει και το σώμα του. Παίζει συγκλονιστικά με το νευρικό του σύστημα και μας συστήνει πόσο πολύτιμο είναι το να μην ξέρεις τα όριά σου ή μάλλον να τα ανακαλύπτεις σε κάθε παράσταση από την αρχή!
Η Θάλεια Ματίκα ως σκηνοθέτις τα καταφέρνει πολύ ωραία και χωρίς ασήκωτες επιδείξεις, όπως συνηθίζεται από τους φερόμενους ως σκηνοθέτες, αναδεικνύει τις λεπτές αποχρώσεις πίσω απ' τα βαριά βλέμματα των ρόλων. Ξεκινώντας από τον συμβολισμό του προσωρινού που κρύβει ο τόπος δράσης του έργου -ένα ξενοδοχείο ημιδιαμονής- στήνει μια παράσταση με «αντικείμενα» εύστοχων λήξεων: τα τσιγάρα, επί παραδείγματι, είναι καταδικασμένα να τελειώσουν. Τα ποτά στα ποτήρια το ίδιο. Επιπλέον η Ματίκα αντιμετωπίζει τους ρόλους ίσα, με την ίδια δύναμη, αλλά σε διαφορετικά σημεία. Ούτως ώστε, ο καθένας απ' αυτούς, να έχει μερίδιο και δικαίωμα στο ξέσπασμα. Ως ηθοποιός, φανερά ώριμη, ερμηνεύει με αξιοπρέπεια και πολλή προσοχή, χωρίς να την εκβιάζει. Η επιφύλαξη είναι το κυριότερο «υλικό» στο ρόλο της και μ' αυτό ακριβώς ντύνεται και δίνεται απολύτως γήινα!
Οι μουσικές επιλογές της σκηνοθέτιδoς συνεισφέρουν καταλυτικά στην ατμόσφαιρα με κεντρικό σάουντρακ το I want to hold your hand που έδωσε τον ομώνυμο τίτλο της παράστασης στα ελληνικά.Τα σκηνικά της Ηλένιας Δουλαδήρη είναι εξαιρετικά. Απογειώνουν την αίσθηση και το αίσθημα του έργου. Τα κοστούμια της ίδιας, αποτυπώνουν την καθημερινότητα που θίγει το κείμενο. Οι φωτισμοί της Ζωής Μολυβδά-Φαμέλη, χαμηλώνουν και δυναμώνουν στο κατάλληλο σημείο, υπογραμμίζοντας το φως ή το σκοτάδι που πρέπει να καλύψουμε ή να ανακαλύψουμε.
Το Θέλω να σου κρατάω το χέρι είναι μια δυνατή παράσταση για αδύναμους ανθρώπους από δύο ολοκληρωμένους καλλιτέχνες. Φωτεινή ένδειξη ελπίδας, το γεγονός ότι το έργο ανήκει στο ελληνικό μας δραματολόγιο που πάσχει και από προθέσεις και από ιδέες αλλά και από ρίσκο. Είναι μια παράσταση πλήρως αληθινή, καθόλου στημένη, απαλλαγμένη από ευκολίες. Είναι, ταυτόχρονα, μάθημα υποκριτικής αλλά και απόλυτου σεβασμού προς το κοινό. Ειδικά τώρα, που το θέατρο δείχνει να είναι σε σύγχυση και να χάνει το δρόμο του, ο Ιορδανίδης και η Ματίκα, ισιώνουν ξανά την άσφαλτο, μαγεύοντας το κοινό τους. Και το λέω με συνείδηση. Γιατί εδώ και καιρό, το θέατρο κοιτάει πως να μαζεύει κοινό και όχι πως να το μαγεύει. Ευτυχώς, οι άξιοι ηθοποιοί μας εδώ, είναι από την σωστή πλευρά του θεάτρου. Εύχομαι αυτή η παράσταση να μακροημερεύσει και να συνεχίσει δηλώνει ατρόμητα την επιθυμία της στο Θέατρο Άλφα - Ληναίος-Φωτίου και όχι μόνο.
ΜΑΡΙΟΣ ΛΕΒΕΝΤΗΣ
Θεατρολόγος, Κριτικός θεάτρου
Θεατρικός συγγραφέας, Ποιητής & Δοκιμιογράφος
Καθαρή η πρόθεση ενός γνώριμου θέματος, αλλά πάντα σύγχρονου. Έτσι κι αλλιώς οι ανθρώπινες σχέσεις δεν ήταν, ούτε θα γίνουν ποτέ τετριμμένες. Ο Ιορδανίδης κάνει μεγάλη εντύπωση για την σκοπιά που φυλάει στο έργο του ακριβώς επειδή, εδώ, δεν είναι μόνο υποκριτικό όργανο, αλλά και δημιουργικό πνεύμα. Βλέπει το έργο και από τις δύο πλευρές, εξερευνώντας άριστα την γυναικεία ψυχολογία, την ανδρική ευθιξία, αλλά και όλη την επώδυνη διαδρομή ως την κοινή ανάσα των δύο φύλων, μέσα απ’ την προσωπική τους σκληρότητα κι ευαισθησία το καθένα. Ο ηθοποιός και συγγραφέας του βραβευμένου έργου (πρώτο θεατρικό βραβείο νεοελληνικού έργου στα θεατρικά βραβεία κοινού all4fun) έχει φτιάξει το σκεύασμα από τα βιώματα, τα λάθη, τα πάθη, τα δίκαια και τ' άδικα και παρουσιάζει ένα έργο με ψαχνό που τσακίζει κόκκαλα! Ένα έργο με μια αξιοθαύμαστη ποιητική ωμότητα που το κάνει ιδιαίτερο και πολύ οικείο.
Ο Τάσος Ιορδανίδης δεν σε συγκινεί απλώς με την ερμηνεία του ρόλου του, σε σφάζει με θεατρικό σπαθί! Αυτό με το οποίο κερδίζει επάξια όλα αυτά τα χρόνια το στοίχημα που λέγεται «σανίδι». Αυτός ο άνθρωπος είναι γεννημένος για το θέατρο! Δεν του φτάνει η σκηνή, περισσεύει πάντα προς τα πάνω, πάντα ανοδικά και κυρίως ταπεινά! Η πάντα άμεσα κερδισμένη στην περίπτωσή του είναι η ίδια η υποκριτική τέχνη που με δέος κι έμπνευση εκπροσωπεί. Εδώ, παίζει το έργο σαν γονιός. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Από κάθε άποψη. Και δεν υπάρχει κάτι πιο αληθινό και πιο συγκινητικό πέρα ή πάνω απ' αυτό. Όλα όσα είναι εντός του, από τα συναισθήματα, τα παθήματα, μέχρι τις ελπίδες ή τις ματαιώσεις, ξεφυτρώνουν από μέσα του σαν ανυπεράσπιστα παιδιά που κάνει τα πάντα για να τα υπερασπιστεί. Όχι μόνο «με νύχια και με δόντια», αλλά με όλο του το σώμα. Γιατί αυτός ο σημαντικός ηθοποιός δεν βάζει, μόνο πλάτη, δεν καταθέτει μόνο ψυχή, αλλά παραδίδει και το σώμα του. Παίζει συγκλονιστικά με το νευρικό του σύστημα και μας συστήνει πόσο πολύτιμο είναι το να μην ξέρεις τα όριά σου ή μάλλον να τα ανακαλύπτεις σε κάθε παράσταση από την αρχή!
Η Θάλεια Ματίκα ως σκηνοθέτις τα καταφέρνει πολύ ωραία και χωρίς ασήκωτες επιδείξεις, όπως συνηθίζεται από τους φερόμενους ως σκηνοθέτες, αναδεικνύει τις λεπτές αποχρώσεις πίσω απ' τα βαριά βλέμματα των ρόλων. Ξεκινώντας από τον συμβολισμό του προσωρινού που κρύβει ο τόπος δράσης του έργου -ένα ξενοδοχείο ημιδιαμονής- στήνει μια παράσταση με «αντικείμενα» εύστοχων λήξεων: τα τσιγάρα, επί παραδείγματι, είναι καταδικασμένα να τελειώσουν. Τα ποτά στα ποτήρια το ίδιο. Επιπλέον η Ματίκα αντιμετωπίζει τους ρόλους ίσα, με την ίδια δύναμη, αλλά σε διαφορετικά σημεία. Ούτως ώστε, ο καθένας απ' αυτούς, να έχει μερίδιο και δικαίωμα στο ξέσπασμα. Ως ηθοποιός, φανερά ώριμη, ερμηνεύει με αξιοπρέπεια και πολλή προσοχή, χωρίς να την εκβιάζει. Η επιφύλαξη είναι το κυριότερο «υλικό» στο ρόλο της και μ' αυτό ακριβώς ντύνεται και δίνεται απολύτως γήινα!
Οι μουσικές επιλογές της σκηνοθέτιδoς συνεισφέρουν καταλυτικά στην ατμόσφαιρα με κεντρικό σάουντρακ το I want to hold your hand που έδωσε τον ομώνυμο τίτλο της παράστασης στα ελληνικά.Τα σκηνικά της Ηλένιας Δουλαδήρη είναι εξαιρετικά. Απογειώνουν την αίσθηση και το αίσθημα του έργου. Τα κοστούμια της ίδιας, αποτυπώνουν την καθημερινότητα που θίγει το κείμενο. Οι φωτισμοί της Ζωής Μολυβδά-Φαμέλη, χαμηλώνουν και δυναμώνουν στο κατάλληλο σημείο, υπογραμμίζοντας το φως ή το σκοτάδι που πρέπει να καλύψουμε ή να ανακαλύψουμε.
Το Θέλω να σου κρατάω το χέρι είναι μια δυνατή παράσταση για αδύναμους ανθρώπους από δύο ολοκληρωμένους καλλιτέχνες. Φωτεινή ένδειξη ελπίδας, το γεγονός ότι το έργο ανήκει στο ελληνικό μας δραματολόγιο που πάσχει και από προθέσεις και από ιδέες αλλά και από ρίσκο. Είναι μια παράσταση πλήρως αληθινή, καθόλου στημένη, απαλλαγμένη από ευκολίες. Είναι, ταυτόχρονα, μάθημα υποκριτικής αλλά και απόλυτου σεβασμού προς το κοινό. Ειδικά τώρα, που το θέατρο δείχνει να είναι σε σύγχυση και να χάνει το δρόμο του, ο Ιορδανίδης και η Ματίκα, ισιώνουν ξανά την άσφαλτο, μαγεύοντας το κοινό τους. Και το λέω με συνείδηση. Γιατί εδώ και καιρό, το θέατρο κοιτάει πως να μαζεύει κοινό και όχι πως να το μαγεύει. Ευτυχώς, οι άξιοι ηθοποιοί μας εδώ, είναι από την σωστή πλευρά του θεάτρου. Εύχομαι αυτή η παράσταση να μακροημερεύσει και να συνεχίσει δηλώνει ατρόμητα την επιθυμία της στο Θέατρο Άλφα - Ληναίος-Φωτίου και όχι μόνο.
ΜΑΡΙΟΣ ΛΕΒΕΝΤΗΣ
Θεατρολόγος, Κριτικός θεάτρου
Θεατρικός συγγραφέας, Ποιητής & Δοκιμιογράφος