Την αληθινά πανούργα κωμωδία του Καταλανού συγγραφέα Τζόρντι Γκαλθεράν, παρουσιάζουν οι Θεατρικές επιχειρήσεις ΕΡΩΦΙΛΗ σε περιοδεία ανά την Ελλάδα. Το έργο του Galceran FUGA, (γραμμένο το 1994) που μας μεταφέρει στην Μοραλέχα, ενα πλούσιο προάστιο της Μαδρίτης, αναδεικνύει την σοβαρή περίπτωση κωμωδίας και αποκλείει εντελώς την εύπεπτη διάσταση που έχουμε συνηθίσει στο συγκεκριμένο είδος. Ο συγγραφέας που έγινε γνωστός στην Ευρώπη κι αγαπήθηκε το ίδιο και στην Ελλάδα με έργα όπως «Το δάνειο» και την «Μέθοδο Γκρόνχολμ» που εντάχθηκε στο ρεπερτόριό του Θεάτρου Τέχνης και παιζόταν για έξι χρόνια με την σκηνοθεσία του Διαγόρα Χρονόπουλου, σκαρφίζεται την ΜΕΓΑΛΗ ΠΛΕΚΤΑΝΗ για να υπογραμμίσει μια σειρά από ποικίλες δυσβάσταχτες πραγματικότητες που ταλαιπωρούν την ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία και δραστηριότητα: την δύναμη του χρήματος που θολώνει την κρίση μας, αλλά ταυτόχρονα την κινεί χωρίς ίχνη τύψεων ή έστω αναρωτήσεων, την πελατειακή σχέση που αναπτύσσεται πρόωρα και υπερέχει της διαπροσωπικής, το συμφέρον που είναι πάντα ένας καλός λόγος για να γινόμαστε κακοί και να διαβρωνόμαστε και φυσικά την πολιτική συνείδηση η οποία είναι διαρκώς απούσα, ένεκα της εξουσίας και των ευμενειών που αυτή δημιουργεί.
Η ατασθαλία εξαγνίζεται μέσα από μια πράξη αυτοκτονίας; Η ήττα απορροφάται με την έλευση της απελπισίας; Ο πραγματικά ευτυχισμένος είναι ο ανίδεος; Το εύκολο θύμα είναι πάντα αυτός που θέλει ν'αγαπηθεί; Τί ωφελεί το μέσον της απατεωνιάς και ποια η σημασία του, αν, σε τελευταία ανάγνωση, το πραγματικό μέσο δεν είναι η αγάπη;Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που εντόπισε ο δικός μου ανήσυχος θεατρικός ανιχνευτής κάτω απ' τα χαλιά της πολύκροτης βίλας του υπουργού βιομηχανίας Ισίδρο Γκαλιανα που ενσαρκώνει υποδειγματικά ο Λεωνίδας Κακουρης και αποδεικνύει περίτρανα πως ένας καλός ηθοποιός μπορεί τελικά να παίξει τα πάντα. Γοητευμένος και ο ίδιος από την πολιτική σάτιρα που αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας, με τον εαυτό του στο τιμόνι της παράστασης, γοητέυει εξίσου το κοινό και πηγαίνει το έργο σε άλλο επίπεδο, γνήσια κωμικό, ανεπιτήδευτο. Πλημμυρίζει τη σκηνή με το ευφάνταστο και γόνιμο ταμπεραμέντο του. Μεταγγίζει την κωμική αφορμή ως σημασία και εντυπώνεται ως μια μεγαλειώδης ανυποψίαστη κωμική φλέβα! Σε εκπλήσσουν ευχάριστα τα εκφραστικά του μέσα και οι κωδικοί του αιφνιδιασμοί που ξεκλειδώνουν με αξιοπρέπεια τον θησαυρό της κωμωδίας: την έκπληξη, την ανατροπή του φαινομένου.
Η πάντα καλή Δήμητρα Ματσούκα, στέκεται με άνεση, μέτρο και σκηνική επίγνωση στο ρόλο της εκκρηκτικής Βισέντας, γεγονός που, αν μη τι άλλο, μαρτυρά την εμπειρία της και φιμώνει οικειοθελώς κάθε άλλο παράτερο σχόλιο.
Οι δύο πρωταγωνιστές Κάκουρης & Ματσούκα συναντώνται σε μια αποκαλυπτική, πρωτότυπη και ίσως μη αναμενόμενη θεατρική επαφή. Γίνονται ένα, παρά τις διαφορετικές καταβολές τους και αποτελούν ένα από τα πιο δυνατά θεατρικά ζευγάρια της σεζόν, παραδίδοντας με ευγένεια και σεβασμό μάθημα θεατρικής χημείας.
Ωραίες εικόνες αφήνουν και τα υπόλοιπα στελέχη της παράστασης: Ικανή η Κατερίνα Νικολοπούλου, στο ρόλο της Γιολάντας. Στιβαρός και εξαιρετικά άμεσος ο πολλά υποσχόμενος Θανάσης Πατριαρχέας στο ρόλο του πληρωμένου δολοφόνου Μανόλο.
Ωραίες εικόνες αφήνουν και τα υπόλοιπα στελέχη της παράστασης: Ικανή η Κατερίνα Νικολοπούλου, στο ρόλο της Γιολάντας. Στιβαρός και εξαιρετικά άμεσος ο πολλά υποσχόμενος Θανάσης Πατριαρχέας στο ρόλο του πληρωμένου δολοφόνου Μανόλο.
Έντονος κι εκφραστικός ο Χάρης Γρηγορόπουλος, στο ρόλο του παράλυτου Μαριάνο.
Η σκηνοθεσία του Σταύρου Στάγκου παραμένει πιστή στο κλίμα και καταλήγει εύρυθμη. Στοιχείο απαραίτητο και καθόλου απαρατήρητο για τον εξοπλισμό μιας κωμωδίας. Η μετάφραση της Μαρίας Χατζημανουήλ, παραμένει πολύτιμη, τα σκηνικά του Δήμου Κλημενώφ εύχρηστα, τα κοστούμια της Σοφίας Δριστέλα πολύχρωμα κι αισιόδοξα. Οι φωτισμοί του Βαγγέλη Μούντριχα, αναγκαίοι, οι μουσικές επιλογές της Ειρήνης Μπαλτά, κατάλληλες.
Εν κατακλείδι ,η Μεγάλη Πλεκτάνη του 2022, είναι μια αξιοπρεπής πρόταση γιατο καλοκαίρι, μια καλή παράσταση με καλούς ηθοποιούς συνέπειας και υποκριτικής αξιοπιστίας. Μια αναγκαία πινελιά ελαφρότητας που, όμως, δεν χάνει διόλου το βάθος και την ουσία της. Κι αυτό είναι το ωραίο. Να μάθουμε να χαιρόμαστε το θέατρο -παίρνοντας κάτι ουσιαστικό- κι όχι μόνο να το κλαίμε. Άλλωστε μια καλή κωμωδία, ξεκινάει πάντα από ένα τραγικό γεγονός. Είτε για να το αποτρέψει, είτε για το αμβλύνει. Πόσο κοντά είναι τελικά η ζωή με το θέατρο... Ίδια αγωνία. Ίδιος αγών.
ΜΑΡΙΟΣ ΛΕΒΕΝΤΗΣ
Θεατρολόγος, Κριτικός θεάτρου
Θεατρικός συγγραφέας, Ποιητής & Δοκιμιογράφος
Θεατρολόγος, Κριτικός θεάτρου
Θεατρικός συγγραφέας, Ποιητής & Δοκιμιογράφος