Μια άλλη Θήβα: Ένας θεατρικός θρίαμβος-ορισμός ταλέντου, ευαισθησίας, συνέπειας, κατάθεσης ψυχής!

Ένας θεατρικός θρίαμβος-ορισμός ταλέντου, ευαισθησίας, συνέπειας, κατάθεσης ψυχής!

Ευτυχώς που υπάρχουν ηθοποιοί πραγματικού μεγαλείου όπως ο ΚΑΠΟΥΡΑΝΗΣ και ο ΛΕΚΚΑΣ και μας πείθουν να μείνουμε στις θέσεις μας σε μια εποχή πλήρους θεατρικής αποδιοργάνωσης, απάθειας και στείρας επαναληπτικότητας που μας διώχνει μακριά με φόρα απογοήτευσης!
Η παράσταση του Θεοδωρόπουλου είναι μια επανεκκίνηση στις μεγάλες αξίες, μια σπουδαία επαναδιατύπωση του θέατρου με όλη τη δυναμική της σημασίας του, της ουσίας και της γοητείας του!
Ευτυχώς που υπάρχουν ηθοποιοί πραγματικού μεγαλείου όπως ο ΚΑΠΟΥΡΑΝΗΣ και ο ΛΕΚΚΑΣ (μόνο κεφαλαία γράμματα αρμόζουν στην σφραγίδα τους) και μας πείθουν να μείνουμε στις θέσεις μας σε μια εποχή πλήρους θεατρικής αποδιοργάνωσης, απάθειας και στείρας επαναληπτικότητας που μας διώχνει μακριά με φόρα απογοήτευσης!
Καταλήγοντας, το «Μια άλλη Θήβα» είναι ο κύριος ,αν όχι ο μόνος, λόγος να ξαναγοητευτούμε και ξαναερωτευτούμε το θέατρο! Επιτέλους έλξη! Με υποκριτική που μαγνητίζει, αφυπνίζει και σφυρίζει στο κεφάλι μας σα να αρχίζει τώρα ο αγώνας του γνήσιου παιχνιδιού με πρωταθλητές τον ΚΑΠΟΥΡΑΝΗ και τον ΛΕΚΚΑ.
Άξιοι, καθαροί, άκρως απαραίτητοι ως νέο αίμα του θεάτρου. Ρόδισε το βελούδο από χαρά και μέθεξη.

ΜΑΡΙΟΣ ΛΕΒΕΝΤΗΣ

Θεατρολόγος - Κριτικός του θεάτρου

«Σεσουάρ για δολοφόνους»: Όταν η κωμωδία έχει ρέντα!

Το «Σεσουάρ για δολοφόνους», η μακροβιότερη παράσταση στην ιστορία του Αμερικανικού Θεάτρου, όπως καταχωρήθηκε στο Βιβλίο Γκίνες, παρουσιάστηκε πρώτη φορά στο εγχώριο θεατρικό κοινό το 1999 στο Θέατρο Αποθήκη και έκτοτε έμελλε να γίνει η μακροβιότερη παράσταση και του Ελληνικού Θεάτρου αφού από το πρώτο της ανέβασμα μέχρι και το 2012 παιζόταν αδιαλείπτως με πλήθος θιάσων τόσο στην Αθήνα, όσο και στην επαρχία. Το 2020 ο σκηνοθέτης Νικορέστης Χανιωτάκης, ψηλαφώντας το αίσθημα, τη νοσταλγία και την αθωότητα που έρχεται από τον προηγούμενο αιώνα, επαναφέρει θριαμβευτικά και ανανεωτικά την παράσταση στο Θέατρο Λαμπέτη ανοίγοντας ένα νέο κύκλο ρεκόρ για την παράσταση μ’ εκείνον στο τιμόνι της σκηνοθεσίας και τον σταθερό Θοδωρή Πετρόπουλο (σ.σ. γνωστό και από τα τηλεοπτικά σενάρια ως Λευτέρη Παπαπέτρου) να υπογράφει την απόδοση και τη διασκευή.

Τι είναι όμως αυτό που κρατά ακατάλυτη την κωμική διαδραστική εκδοχή των Μπρους Τζόρνταν και η Μέριλιν Έιμπραμς που παρουσιάστηκε το 1980 στη Βοστώνη με τον τίτλο «Shear Madness» (σ.σ. «Η τρέλα του κουρέματος») και εξακολουθεί να γοητεύει και να μακροημερεύει στα θεατρικά ημερολόγια; Είναι το να βρούμε έναν ακόμα «δολοφόνο» σε μια ακόμα παράσταση «μυστηρίου»; Αυτό θα μπορούσε να είναι μια ξέφρενη αφορμή. Η αιτία όμως είναι βαθύτερη και πολύ πιο ουσιαστική. Κυρίως αν (παρα)δεχτούμε ότι το θέατρο ακολουθεί, παρατηρεί, επεξεργάζεται και στο τέλος εκτονώνει, ως οφείλει, τις κοσμογονικές αλλαγές που μας συμβαίνουν. Γι’ αυτό και θεωρώ την παράσταση του Χανιωτάκη την καλύτερη και πληρέστερη στιγμή της πορείας του έργου έως σήμερα. Είναι μια κωμική επανάσταση, μια εξέγερση αντίληψης, ταχύτητας, αυτοσχεδιασμού, επιθεώρησης και μια μεγαλειώδης γιορτή επαφής με το κοινό, διανθισμένη με αναμφίβολο υποκριτικό οίστρο από τους Ι. Απέργη, Β. Γουλιελμάκη, Δ. Μακαλιά, Αλ. Παπατριανταφύλλου, Α. Πασχάλη και Ν. Χανιωτάκη (ανέλαβε τον ρόλο του Πανάγου στη θέση του Χ. Χιώτη) που τα δίνουν όλα επί σκηνής, δρουν σαν αναπόσπαστες χάντρες ενός καλλιτεχνικού και απόλυτα χειροποίητου κομπολογιού που ηχεί στ’ αφτιά μας με έναν θαυμάσιο ρυθμό – σηματοδότη ότι η κωμωδία επιτέλους (!) επιστρέφει με τις καλύτερες των προδιαγραφών και με τους κατάλληλους εκπροσώπους! Όλα τα στελέχη του θιάσου λάμπουν, καθώς μετατρέπουν με σεμνότητα και μπρίο τον σκηνικό χώρο σ’ ένα σπαρταριστό, γάργαρο εργαστήρι για το τί σημαίνει κωμωδία γούστου, ταλέντου, όρεξης και διάθεσης.

Το «Σεσουάρ για δολοφόνους» του θερινού 2024, είναι μια αποστομωτική απάντηση στη θεατρική τεμπελιά, τη σοβαροφάνεια και τον σκόπιμο μελοδραματισμό που πλήττουν και διαβρώνουν διακαώς και διαρκώς τον χώρο. Το «Σεσουάρ» είναι το ίδιο το θέατρο, αναστημένο στην απόλυτη δόξα του με σπουδαίους πρωταθλητές. Κι αν θέλετε να το διαπιστώσετε, πηγαίνετε να δείτε πως φέρνουν αυτά τα παιδιά με την υποκριτική τους, φρεσκάδα, ζωντάνια και νιότη σ’ ένα καθησυχασμένο και, δυστυχώς, γερασμένο θέατρο. Μια αξέχαστη εμπειρία μετά από σερί παρακμής στην θεατρική πλατεία που ευτυχώς δεν μας κρατάει αμέτοχους. Γινόμαστε συμμέτοχοι σε μια αποκάλυψη! Τρέξτε να τη δείτε με τα μάτια σας, χωρίς επιφυλάξεις!

ΜΑΡΙΟΣ ΛΕΒΕΝΤΗΣ

Θεατρολόγος - Κριτικός του θεάτρου